Op deze pagina zal componist en regisseur Frank Affolter je meenemen in het ontstaan en de ontwikkeling van deze productie.
29)
Het is inmiddels al weer zaterdag. De weken vliegen om en we hebben nog maar 15 dagen voor de eerste voorstelling. Nerveus….beetje. Een geweldige week was het natuurlijk wel met het orkest, een hele pagina in de Telegraaf en nu net terug van Volgspot. Morgen komt het Parool voor een interview met Mathieu. Volop aandacht dus. Kaartverkoop begint nu lekker op gang te komen.
Gisteren hadden we een doorloop van de tweede acte. En hoe blij was ik daar mee. Bleek een hele scene niet op de goede plek te staan. Jaja, ik was eigenwijs geweest. Lars, de schrijver, had het bij het rechte eind. Nu zit ik aan hetzelfde eind. Wel zo gezellig.
De input van de spelers is ook van grote waarde. Het is zo mooi hoe ze in het proces gegroeid zijn. Ze krijgen steeds meer grip op het stuk en komen veelvuldig met mooie ideeën of oplossingen. Nog even en ik ben totaal overbodig. Zie ik jullie de 23ste wel.
Oh ja, bazuin het nog even rond. We hebben jullie steun echt hard nodig. Het wordt een bijzonder stuk, dat beloof ik….
28)
Was het zondag 30 september al niet een waanzinnige dag; we hebben voor het eerst alles voor de pauze gespeeld, ging de maandag er nog even dunnetjes overheen.
Laten we beginnen met de echte doorloop (vakjargon). Na koffie, zang en een prachtige fotosessie, waar Liesbeth met de kleding kwam, (foto’s staan binnenkort op de site) begonnen we rond twee uur aan ons stuk. Normaal gesproken is zo’n eerste keer traag, rommelig en alles wat er mis kan gaan, gaat mis. Deze groep doet het anders. In precies 50 minuten was het laatste nummer voor de pauze afgewerkt. Hoe geweldig is dat. We hebben nog wat tijd (lees: ruimte) over om scenes iets meer uit te diepen. Ik blij, zij blij.
Lucie nog even laten galmen als Victoria en daarna hebben we met z’n allen gegeten. Wat kan ik toch blij van ze worden.
De maandag wordt daarentegen totaal anders. Voor het eerst maken we kennis met het orkest. Twaalf man/vrouw sterk over de vloer met alles erop en eraan. Voor het eerst hoor ik wat Maron (de arrangeur) van mijn muziek gemaakt heeft. Hij nerveus, ik nerveus. Bij de eerste klanken van het openingsnummer hoor ik dat het goed zit. Hij heeft het totaal begrepen waar ik naar toe wil en wat ik graag wil horen. Met geweldige, en dat is een understatement, muzikanten lopen we de hele voorstelling door. En dan ook nog leuke mensen. Het moet haast wel een feestje worden, wat me eraan doet denken, dat Andy vandaag jarig is. Heel even ben ik blij met mezelf. Als componist ben ik weer een beetje gegroeid. Dank je Maron.
27)
Zaterdagavond 29 september.
Morgen een grote dag (voor jullie lezers vandaag dus). We gaan een eerste doorloop doen. Dat betekent dat we alle scenes en liedjes in volgorde gaan spelen. Hiermee krijg je een goed beeld hoe het gaat worden. Het ritme van de voorstelling is wat mij betreft waar het allemaal om draait. Natuurlijk moet alles kloppen, maar zelfs de besten van de wereld hebben een slechte voorstelling (film) als het ritme niet klopt. Dus bsoluut spannend.
Deze week stond er een groot interview in het NIW (Nieuw Israelisch Weekblad) en deze week komt de telegraaf. (2 of 3 okt.) Ook zit ik bij de radio “volgspot” samen met Mathieu (de Elephantman). En als klap op de vuurpijl komt maandag het orkest (12 muzikanten) repeteren.
Ongelooflijk benieuwd naar de arrangementen van Maron. Met al deze info, zal ik deze week nog meer schrijven. Vergeet ik nog te vermelden dat we ook nog nieuwe foto’s krijgen in kleding. Zoals jullie merken begint het te kriebelen. Het gaat hard nu.
De kaartverkoop neemt ook elke dag toe. Wacht dus niet te lang.
26)
De dagen vliegen voorbij. Vanmorgen keek ik op de kalender, die hangt natuurlijk op de wc, en zag dat we exact 4 weken voor de eerste voorstelling zitten. Dat was even schrikken. Vier weken = 28 dagen = 672 uur = ….juist. Weinig tijd, want er moet nog geslapen en gegeten worden. Blijft er over 392. Niet zeuren dus. Het valt allemaal best mee als je het zo bekijkt. Gisteren was het Hanneke (Cathrin) haar eerste dag. Met Mathieu kwam ze in het hotel in België aan. Het is een echte internationale musical. Engeland, België, Aletta Jacobs uit Nederland; we reizen wat af met De Elephantman.
Maar voorlopig blijven we in Duivendrecht. ….wat zij daar deden? Praten en veel lezen.
Ik sprak gisteren Anne Wil Blankers. Zij speelde zelf ooit in het toneelstuk van TEM. Ze vertelde me over haar rol. Zij was de actrice die hem uitnodigt naar haar voorstelling te komen kijken. Toen ik haar over onze opzet vertelde, boekte ze enthousiast meteen kaarten om te komen.
25)
Twee dagen vrij…. Nou niet helemaal. We hebben geen repetities; iedereen zit thuis te studeren of heeft ergens anders een klus. Ja, dat gaat zo met low-budget producties. Iedereen moet natuurlijk wel blijven leven, met hoge uitzondering van
De Elephantman. Gisteren stonden opnieuw Saskia en Mathieu op de vloer. Wat een verschil met de dag ervoor. Het is fantastisch te zien hoe een kwartje ineens kan vallen. Wanneer dat gebeurd, kun je alleen maar trots zijn op de spelers. Hoe zij de dingen verwerken, zichzelf bewust maken van het materiaal, en dat omzetten naar hun personage, is een streling voor het oog. Nog een beetje aan de zang werken, die is wat onderbelicht. Maar ja, we zijn nog niet eens een week bezig. Vandaag was Jochem, Norman, bij me. We hebben ons vooral gestort op de introductie en het eerste lied.
Dat is wel even zoeken. Norman speelt eigenlijk in twee tijden tegelijk. Dat kan fascinerend zijn, maar ook verwarrend voor zowel de spelers als het publiek. Dus goed op de nuances letten. Naast het werken met de spelers begint het decor ook om aandacht te vragen. Ik hoop dat we begin volgende week klaar zijn met het grootste deel van het decor. Dan kunnen de spelers er aan wennen en er mee repeteren. In tegenstelling tot de kleding – die mogen we pas aan een paar dagen voor de eerste voorstelling aan. Niet alle kleding heeft Liesbeth zelf gemaakt….
24)
Zuster Esmee (Saskia) kwam vandaag de Elephantman ondersteunen.
Ze overwon haar angst en ging daarna als een speer, zong met volle overgaaf en ontroerde op de juiste momenten. Ja, het was weer zo’n heerlijke dag waarop je blij bent met deze groep te mogen werken. Natuurlijk zullen er ook moeilijke momenten komen, dat hoort nu eenmaal bij het proces van een voorstelling maken, maar voor nu is het een groot cadeau. De komende dagen werken we aan scenes waarin twee tot drie acteurs betrokken zijn. Vanaf 25 september is de groep compleet en zullen alle grote scenes aan bod komen.
Ook de kaartverkoop begint goed op gang te komen. Ja, je ziet hier een happy mens.
23)
12 september 2018. Eerste repetitiedag
Het wordt een zeer enerverende dag. Vandaag komt de Telegraaf voor een interview. Om half zeven sta ik naast mijn bed, want je weet maar nooit of je nog iets vergeten bent. Om half elf zijn Robbert en Bert aanwezig. Eerst de scenes lezen, over de personages praten en dan de vloer op. Het is toch fascinerend hoe je met 8 zinnen 23 varianten kunt bedenken. En nu tel ik niet eens mee de keer dat ze op hun handen stonden terwijl ze de scene deden. Na anderhalf uur staan beide scenes in de grondverf. Morgen zullen we hier verder aan werken. Jochem en Mathieu sluiten zich bij ons groepje aan, terwijl Lisa zich naast mij nestelt. Zij wil alles leren, ervaren en staat mij bij als een soort regieassistent. Vroeger dan verwacht staat de mevrouw van de Telegraaf bij ons op de stoep. We repeteren verder en zo te zien vermaakt zij zich prima. Ook de spelers voelen zich op hun gemak. We spelen een paar scenes en zingen wat nummers. Dan vertrekt iedereen en ik sta de mevrouw te woord. Na ruim anderhalf uur, als ik over De Elephantman begin, ben ik niet te stoppen, nemen we afscheid van elkaar. Rond 2 oktober wordt het artikel geplaatst.
Dan door naar de Theater Alliancy. Een vijftal dat zich bezig houdt met “nieuwe” producties en een samenwerkingsverband heeft met 6 grote theaters. In oktober komen ze naar het Zonnehuis, om te kijken of deze voorstelling bij hen opgenomen kan worden.
(wordt vervolgd)
22)
Vandaag beginnen we officieel aan de repetities.
Vanaf nu is er iedere dag iemand van de cast met mij aan het werk. Een liedje, een scene, een gesprek over de personage. Soms gebeuren er hele mooie dingen…en ook hele lelijke, die je meteen weer weggooit. Maar juist de lelijke momenten heb je nodig om de pareltjes te laten ontstaan. En dan maar hopen, dat het publiek jouw smaak deelt. Het gekke met regie is dat ik veel meer naar de reactie van het publiek kijk dan bij mijn composities. Die krijgen jullie alleen te horen als ik het goed genoeg vind. Ik ben over het algemeen zeker over mijn nummers. Met regie is dat anders. Dat is veel kwetsbaarder. Je doet dat samen. Ik heb niet alles meer in eigen hand. De acteurs krijgen alle verantwoordelijkheid wanneer ze op het toneel staan. Timing, emoties, interpretatie, zang, alles komt op hen neer. Ik sta langs de kant en hoop dat het groepsgevoel waar we aan gewerkt hebben, in volle bloei staat. De perfecte voorstelling bestaat in wezen niet. Er is altijd wel iemand of iets wat er minder goed uitkomt dan afgesproken. Dat maakt dit vak mooi, maar zelden voldaan. Gelukkig weten jullie als publiek niet alles. Jullie mogen genieten, soms op het puntje van je stoel, dan weer achterover zittend. Wij willen jullie verrassen, vermaken, maar ook alert houden. Het zal dus spannend zijn, de eerste voorstelling en alle die volgen, want geen avond is hetzelfde.
21)
Wat een waanzinnige week hebben we achter de rug. Het begon allemaal vrij rustig. Dinsdag het bed voor Joseph opgehaald. Anders moest hij steeds op de grond slapen. Woensdag een radio-interview met Irene Kuiper, Amsterdam FM. Natuurlijk fijn om over de musical te kunnen vertellen. En dan is het donderdag. Vandaag 6 september geven we voor 4 mensen van musicalsites een presentatie. We oefenen een paar liederen en Treves (Robbert) en Norman (Jochem) spelen en zingen de openings-scene. Als laatste presenteren we de scene tussen Norman en Joseph (Mathieu). Ook voor de rest van de cast is dit voor het eerst dat zij scenes zien. Best eng, maar ook leuk. Het enthousiasme is groot onder zowel cast als onze gasten. En dat vertaald zich in de stukken die geschreven staan op de diverse musical-sites. Hieronder vind je de linken.
Lucie zit met tranen in haar ogen wanneer Mathieu zijn lied vertolkt. Het is zo een bijzondere en warme groep. Een cadeautje. ‘s Middags gaan we met z’n allen nog wat drinken. Wat een heerlijke dag en als we in deze spirit kunnen werken, belooft het iets moois te worden. Maar laten we niet te hard van stapel lopen. Er is nog een lange weg te gaan.
20
Het gaat beginnen. Het is 2 september, 50 dagen voor de lancering van onze nieuwe musical. En oh, wat is er veel gebeurd. Na het persbericht van het ANP deze zomer, wat was het warm he, kreeg ik een uitnodiging van Tineke (radio) en komen we de komende weken in o.a. N.I.W. en de Telegraaf. En ook de musical-sites komen langs om kennis te maken met ons fenomeen. Ook nog radio (spotlight) en misschien televisie. Er is dus interesse in onze misvormde man. En hij verdient het, want hij was bijna ten dode opgeschreven. Maar het gaat goed met hem. Zijn verhaal (script) is af, zijn hoofd (masker) is klaar om gepoederd te worden. En er is iets voor jullie in de maak.
Ik ga er vanuit, dat jullie allemaal mag verwelkomen in het Zonnehuis. En dat we stralend afscheid van elkaar nemen. Maar dan vervagen de beelden en de klanken.
Q-media uit Heemskerk gaat de voorstelling vastleggen. De video’s die ik gezien heb, zijn zo waanzinnig goed… En je hebt dan ook meteen de cd, wel zelf even downloaden, en is de Elephantman altijd bij je.
Dus woensdagochtend radio met Irene Kuiper: MOET JE HOREN
19
Eindelijk dan een stukje muziek. Op de website onder het blok media, vind je persberichten en muziekstukken uit de voorstelling. Heel langzaam, stukje bij beetje komt de datum in zicht. Nog ruim twee maanden. Dat lijkt ver weg, maar voor de productie lijkt het wel alsof het morgen op de stoep staat. Er moet nog veel gedaan worden.
Decors, kleding, grime, maar ook de arrangementen en de laatste hand aan het script.
Alles komt langzaam samen en moet tot een geheel gesmeed worden.
Zoals een groot aantal hebben gelezen is er via het ANP een persbericht rondgestuurd.
Veel kranten hebben het opgenomen en de reacties zijn overweldigend. Ook de kaartverkoop kreeg hierdoor een boost. (eng.)
Begin september gaan we ons richten op de PR. Mochten jullie mensen kennen die een radio- of tv-programma presenteren, of op een andere manier betrokken zijn, vraag dan of ze interesse in De Elephantman. Ze kunnen direct met mij contact opnemen.
Tel: 06 28 43 52 88
Met jullie hulp, zou dit best eens een succesvolle voorstelling kunnen worden.
Wij gaan het in ieder geval zo mooi mogelijk maken.
18
Mensenlief, wat was het warm de afgelopen dagen. Ik heb nu alle begrip voor diegene die naar het buitenland zijn op vakantie. Wij thuisblijvers hebben het maar zwaar. Zelfs aan zee of op het water is het een broeikas. Dus tijd voor een verhaal. Gisteren met Julien bij Jochem (Tom Norman) geweest. Hij speelt Scar in de Lion King. Veel te zien, lekkere muziek. Gewoon een bijzondere familievoorstelling. Giga uitgepakt qua kostuums en decors. Redelijk vol en dat met deze temperaturen. Kan ik alleen maar jaloers op zijn. Totaal aantal medewerkers inclusief achter de schermen schijnt meer dan honderd te zijn. Dan zijn wij een klein cluppie met 35 man. Toch blij dat ik geweest ben en vooral Jochem heb gezien. Het bevestigt onze keuze.
17
Bloggen is ook teleurstellingen met elkaar delen. Dit wordt de depressieve blog. Vandaag het bericht gekregen, dat de subsidieaanvraag VSB-fonds afgewezen is. Ronduit belachelijk. Een argumentatie van niks maar vooral omdat wij nu juist het €25,- kaartje in het leven willen roepen. Het zou toch geweldig zijn als de alleenstaande moeder (vader) ook dit soort voorstellingen kan zien. Zullen we ze met z’n allen een briefje schrijven. Zou wel erg grappig zijn. Duizend brieven naar VSB. Okay, “keep on dreaming”, maar dat moet je wel tijdens een depressieve blog.
Het is best moeilijk om nog iets vervelends te bedenken. Ik denk dat ik uit mijn depressie ben.
16
Na de laatste blog, die natuurlijk vrij lang was, omdat het hier een scene betrof, wil ik jullie even meenemen naar de repetitieruimte. De afgelopen twee weken hebben we aan een aantal scenes gewerkt, gedanst en gezongen. Het is een waanzinnig mooi gezicht hoe deze acteurs zich inleven in deze nieuwe materie. Soms gaan we van links naar rechts om ergens boven uit te komen. En iedereen draagt zijn steentje bij. Het is jammer dat je dit niet maanden kunt doen. De spelers worden een deel van het product en andersom. Tja, en dan gaan ze zingen en breekt de hemel open. Als componist hoor je voor het eerst jouw nummers door de kelen van een ander. Persoonlijk zou ik zeggen: ”Kom langs, hier word je blij van.” En dat is pas het begin. In Oktober moet het spatten. Met Tamar aan mijn zijde worden de dansen verrassende bewegingen, die misschien niet des musicals zijn, maar zeker passen in het verhaal. Het is teveel om op te noemen. Wat met kop en schouders er bovenuit steekt is dat ik blij ben. Blij met de groep, blij met het team.
15
Al met al heb ik jullie een aantal beloftes gedaan En als je iets belooft, kun je dat niet afbeloven dus hieronder vind je een stuk tekst uit het script. Deze scene vindt plaats in een zaaltje in het ziekenhuis waar een aantal artsen presentaties en andere bevindingen met elkaar delen. Treves is de latere arts van De Elephantman. . Nu het hoogzomer is zijn de gemoederen ook in het ziekenhuis verhit. Laten wij het hoofd koel houden op deze extreem warme dag.
TREVES
Waarde collega’s… Waarde leden van het Pathalogisch genootschap.
Dit monsterlijk creatuur vond ik op de Londense kermis. Hij staat daar bekend als The Elephantman. Het is een zwakzinnig schepsel. Hij is volkomen imbeciel en kan alleen maar klanken uitstoten. Als zijn dierlijke stank jullie niet tegenhoudt, kun je hem van dichtbij zien.
Wees niet bang Jeremy, het is niet besmettelijk.
Hij is volledig vergroeid. Maar merkwaardig genoeg zijn, zoals je ziet, zijn genitaliën zijn intact en niet aangetast.
Wilburt
(sist naar de anderen) Moge God het behoeden dat er ooit kinderen van komen.
TREVES
De afwijking in zijn rug is zo extreem dat, en dat moeten jullie wel beseffen, dat hij stikt als hij op zijn rug zou slapen. Door het gewicht van zijn hoofd wordt dan zijn keel dichtgedrukt.
Wat ik wil bewijzen bij dit beestmens, en daarom wil ik hem ook onderzoeken en misschien opereren, is dat het een aangeboren afwijking is die ik in de toekomst wil voorkomen. Voorkomen door in te grijpen in….
Wilburt
(onderbreekt)Wat bedoel je met voorkomen
TREVES
Uit onderzoek is gebleken dat deze afwijking niet in een later stadium is kunnen ontstaan en dus moet er ingegrepen worden tijdens de zwangerschap.
wilburt
Bij de foetus!?
treves
Als er iets aangeboren is, moet je het daar herstellen.
Wilburt
Ongelofelijk. Wil jij de zaken manipuleren. Het proces van de schepping naar jouw hand zetten. Wie is hier nu gek, jij of dat beestmens. Wie denk je wel die je bent..
14
Bloggen, ik dacht dat het gewoon een verhaaltje schrijven was, maar nu probeer ik jullie in mijn blog te betrekken. En ik ben vreselijk blij met de reacties. Maar hoe moet ik jullie antwoord geven op de vragen zonder uitgebreid verslag te doen. De basisgedachte is: wil jij zelf beslissen over het aanbod of afhankelijk zijn van de smaak van de theaters. Iets veranderen vraagt om moed, durf, medewerking en je idee moet aanslaan bij de groep die je aanspreekt! Ik houd jullie op de hoogte van de ontwikkelingen.
En zo kom ik terug bij Joseph Merrick, de Elephantman. Want die ontwikkelingen worden nauwgezet gevolgd door de FB-ers. We zijn met de repetities begonnen. Hier en daar tref je een foto aan. Het is een heerlijke groep.
Enthousiast, meedenkend en hebben volledig vertrouwen in dit product. Ondanks dat we nog drie maanden voor de boeg hebben, staan ze nu al te popelen om het toneel op te gaan. We zitten in een fase waar van alles uitgeprobeerd wordt. Het is een totaal nieuw product en dat biedt vele mogelijkheden. Is dit karakter streng, meegaand, blij of zwaarmoedig of is die ander grof en brutaal of juist verlegen. Het is mooi en spannend tegelijk, hoe de acteurs zelf hun bijdrage leveren bij de invulling van hun personage.
Misschien tijd voor een stukje script.
13)
Waar waren we gebleven. Foute Sarahs, leuke vrouwen voorstelling, zeer leerzaam en heerlijk om weer eens in het theater te banjer-ren. FS zette me aan het schrijven. Door toevallige omstandigheden moest er een nieuw programma voor 4 mei komen. Samen met Heddy (nog steeds mijn zuster) werden we uitgenodigd voor een optreden op dodenherdenking. We hadden dit al eens eerder gedaan en in herhaling treden is niks voor mij. Dus wilde ik een nieuw programma. Door mijn dyslectie was het lezen van verhalen over de tweede wereldoorlog een onmogelijke opgaaf. Zelf schrijven, dat duurt toch veel te lang. Toch maar beginnen. In een maand tijd had ik een heel programma van een uur en 10 minuten geschreven. En iedereen om mij heen blij verrast, zelfs verbaast dat dit van mijn hand kwam.
Dus het land in rond de mei maand.
Het is een mooie maand, mei, lekker somber, altijd wel ergens een herdenking.
En zo ontstond Persona Non Grata. Ik zal binnenkort een verhaal in een Blog doen.
12
Tja belofte maakt schuld. Ik zal mijn nieuwe concept om theater ‘goedkoper te maken’ proberen uit te leggen. Een musical bezoeken is duur. Laat Joop Joop zijn en Soldaat van Oranje een uitzondering, maar een doorsnee musical kan €25,- kosten.
Hoe dan? Door alleen te betalen voor de stoel waar je op zit en niet de lege stoel naast je. Als we van te voren een voorstelling gepresenteerd krijgen via een video-impressie, een goed verhaal of een deel van het script met wat liedjes, zou je dan op voorhand een aanbetaling willen doen van €10,- en je postcode willen vermelden. Via de postcode zoek ik een geschikt theater in jouw omgeving ter grote van het aantal aanmeldingen met dezelfde postcode.
Conclusie: de zaal zit altijd vol en jij betaalt maar €25,- En ik heb het hier over een voorstelling met 11 mensen op toneel en een orkest tussen de 8 en 12 muzikanten.
Stel je voor dat 100.000 mensen naar de Elephantman willen komen kijken. Een kaartje kost dan nog maar €20,- en misschien krijg je er nog een drankje bij ook.
Wie durft dit met mij aan. Zouden jullie hierop willen reageren. Misschien kunnen we dan wel vijf, zes of zeven keer per jaar een musical of i.d. zien. Geef het door!!!
11
Ik kan nooit erg lang blijven in Farmington Hills.
Of het plichtsbesef is of innerlijke onrust; na 12 dagen moet ik weer terug. Heb iedereen gesproken en ben weer helemaal opgeladen om de draad op te pakken.
Het is inmiddels 2013. Mijn aandacht voor De Elephantman moet even de ijskast in. We zijn met een nieuwe voorstelling bezig. Foute Sarahs. Samen met zuster Heddy Lester en Ine Kuhr, jaha, de zus van…. wordt FS een raar komisch programma, naar aanleiding van het boek Foute Sarahs van Claudia Biegel. Met liedjes en sketches en een wisselende bekende Nederlandse gast, gaan we het land in. Het decor past net wel/niet in mijn personen auto. Een Amerikaanse oldtimer, Buick, uit 1977. Hij heeft tijdens een rit naar Friesland zijn Oldest Time wel gehad. We stranden ergens op de A28. De wegenwacht helpt ons verder, maar het vertrouwen in de Buick is weg. Met betraande ogen neem ik afscheid van hem (hij heeft een trekhaak) en krijg er een moderne auto voor terug. Saai, saai, saai, maar wel bedrijfszeker. Groep blij, ik blij. Maar wel saai.
Oh ja, en het decor past ook. Ondanks dat de voorstel best succesvol is, verlang ik naar iets groots. Die verdomde crisis. Het roer moet om. Ik moet iets verzinnen waardoor we niet afhankelijk zijn van de theaters. En zo begin ik een aan een nieuw theaterconcept te werken. En in het volgende Blog ga ik dat aan jullie voorleggen.
10
Wat is er nu beter dan thuis. En ik ben een rijk mens. Ik heb twee keer een thuis.
Amerika geeft een andere energie dan ons Nederland. Nee, ik ga niet klagen, maar voor creatieven is Nederland niet altijd even makkelijk. In de VS is wat dat betreft alles mogelijk.. Er is altijd wel één of andere gek die geinteresseerd is in De Elephantman.
Dus Affolter, vertalen. En waar kan dat beter dan op de plek waar de hele dag door Engels/Amerikaans gesproken wordt.
Samen met mijn Amerikaanse moeder begin ik aan de keukentafel te schrijven. Terwijl zij weer eens een heerlijke Georgia Black Bottom taart maakt of een grilled cheese en natuurlijk echte Brownie’s bakt, zit ik achter mijn laptop en vraag haar regelmatig om advies. Zij is net zo enthousiast als ik over het script. Het blijft een prachtig mens, die Joseph Merrick.
“His name joseph Merrick so eloquent chique
But soon he turned out to be the greatest freak”
Of een zin uit Woeste Storm. Blijft mijn favoriete nummer .
“I am praying to the Gods
I can’t do this alone
Release me from ferocious pain”
Het blijft een machtige taal. En steeds meer apprecieer ik de tijd en energie die Lars in dit script gestopt heeft. Nederlands is niet altijd even toegankelijk. Geloof me, dit is echt mooi, wat hij gemaakt heeft. Mensen die mij kennen, weten dat ik niet gauw met complimenten strooi.
Oh, wat zou ik jullie allemaal graag zien in Amsterdam Noord eind Oktober. Ik hoop dat wij het allemaal kunnen waar maken. Want je vrienden teleurstellen wil je niet. En zeker niet je FB vrienden.
9
Het gekke van het ontvangen van complimenten is, dat je weer in jezelf gaat geloven. Ondanks dat je doelstelling totaal mislukt is, blijft het ‘klopje op de schouder’ bij en neemt grensoverschrijdende vormen aan. Na het debacle in Duitsland neemt de overtuiging plaats in mijn hoofd, dat Engeland of Amerika wel interesse zou kunnen hebben. Ja, laten we wel wezen, zoveel geweldige commentaren hadden we nog niet gehad. Sommigen vroegen zelfs waar ze kaarten konden krijgen.
Ik besluit het script te vertalen in het Engels. Omdat ik als exchange-student in Amerika heb gewoond, ga ik nog altijd regelmatig terug naar mijn gastgezin. Het is geen vakantie, maar meer even terug naar ‘huis’. Het is de plek waar ik voor het eerst liedjes begon te schrijven, in het Engels. Zat op een highschool in Farmington Hills, Michigan, en nam daar afscheid van de klassieke muziek. Ik zou n.l. concertpianist worden. Had ik het maar gedaan. Zat ik nu niet met…. okay niet zeuren. Het is en blijft een prachtig verhaal. En we willen de wereld iets duidelijk maken. Met mijn laptop onder mijn arm loop ik het vliegtuig in.
8
In een grote zaal, vlak bij de Brandenburg – Berlijn, staan veel jonge twintigers. De producenten en impresario’s zijn vele jonger dan in Nederland, denk ik nog. Ik ben altijd wel trots op mijn observatievermogen. Veel tijd heb ik daar nu niet voor.
Ik zie mijn contactpersoon staan en die stelt me voor aan de organisatie. De presentatie begint. Eerst zijn er vier andere voorstellingen die hun opwachting maken.
Erg onder de indruk ben ik niet en zie mijn kansen op succes groeien. Dan mogen wij. Mijn zangers halen alles uit de kast om een goede indruk te geven van De Elephantman.
Er volgt een daverend applaus na ieder nummer. Volgens mij straal ik van oor tot oor.
Tussen al deze mensen hoeft er maar één te zijn die het stuk opneemt. Een directeur van een theater of van een festival. Nog even een goed verhaal afsteken en dan moet dit gewoon lukken. In het interview roep ik regelmatig JAWOHL, meestal op het juiste moment. En soms moeten het publiek lachen. Na afloop meng ik me tussen het publiek. “Das war schon. Ich bin student an der Musical-schule” Oh, antwoord ik. Ik zie hem weer teugkeren naar zijn groepje. Verderop zie ik een paar giechelde meiden en steken hun duim op zo van, “goed gedaan jochie” En steeds meer kom ik tot het besef dat hier geen producent te vinden is.
7
Het is inmiddels 2011. Ik sta midden in Berlijn met een Duits script over mijn misvormde ‘vriend’ in mijn hand. Met een paar Duitse musical acteurs presenteren we vanavond wat hoogtepunten uit De Elephantman. Er zullen producenten zijn, theaterdirecties en een ieder die er toe doet om een voorstelling in te kopen of te maken.
’s Middags repeteer ik met de acteurs. Twee daarvan spelen in grote musicals in Berlijn en zijn beroemdheden. Bijzonder om dit mee te mogen maken. Ze zijn alle drie zeer enthousiast over de liedjes. We hebben gekozen voor het lied van Queen Victoria en van de twee hoofdrollen Dr. Treves en Tom Norman. Het gesprek aan tafel doe ik zelf. Dat zal in het Duits zijn …..Jawohl.
Het is half acht en ik zit in de metro. Waarom vraag ik me af, waarom doe ik dit mezelf aan. IS WAT IK WIL NU VOOR HEM OF WORD IK GELEID DOOR IJDELHEID.
Deze zin uit een lied van Dr Treves blijft steken in mijn hoofd. Ik sta voor een groot gebouw. De deur staat open en ik loop de trap op, mijn toekomst tegemoet…..
6
Het is 2010 en we zitten volop in de crisis. De theaters zijn leeg of de kaarten worden bijna gratis weggegeven. Natuurlijk zijn er uitzonderingen. Bij mij begint de crisis ook langzamerhand de kop op te steken. Gelukkig krijg ik een grote opdracht die het hele jaar goed maakt. Natuurlijk ben ik blij, maar toch….ik wil zo graag mijn nieuwe musical.
En dan gebeurt er iets onverwachts, iets speciaals. Een vriendin van mij vraagt om het script van De Elephantman. Ze wil hem vertalen in het Duits. Der Elefantenmann. Nog voor het eind van het jaar heeft ze een groot gedeelte af. We maken een demo met Suzanne Seimel, een fantastische actrice uit Wenen. Ik had haar ontmoet tijden de audities van De Elephantman een paar jaar geleden. Geweldige stem, heerlijk mens. (te beluisteren via de website) Met de demo in mijn hand begint het geloof weer te groeien in de musical. Via mijn Nederlandse theateragent bel ik naar een impresariaat in Duitsland. De man aan de andere kant van de lijn blijkt een Amerikaan. Hij weet wat musical is. Aandachtig hoort hij mijn verhaal aan en aan het eind van het gesprek krijg ik een uitnodiging. Duitsland, here we come.
5
Zelfs na een succesvolle presentatie en enthousiast reagerende theaterdirecteuren, moet musical “De Elephantman” de ijskast in. Het is najaar 2008 en de crisis begint. We hebben 65 voostellingen. Toch durven we het risico niet aan. We hebben er 80 nodig om alles te kunnen bekostigen. Er zijn audities geweest, er is met theaterdirecteuren gesproken. Er is een Belgische regisseur benaderd. Maar het tij van de crisis is niet te keren. En hoe gelijk krijgen we. De musicals krijgen minder bezoekers. De budgetten worden kleiner. Het einde nadert. Met zijn kap over zijn hoofd en de cape over zijn schouders loopt hij langzaam weg. Hij draait zich nog een keer om. “Ga maar” fluister ik zacht. Definitief nemen we afscheid van de Elephantman. Of krijgen we toch nog een kans….. (wordt vervolgd)
4
Op de piano slaan mijn handen een akkoord aan. De zaal zit vol theaterdirecteuren en een paar mensen van de pers. Ik vraag me af of zij net zo gespannen zijn als ik. De muziek en zang die weldra zal klinken wordt voor het eerst openbaar. En zij mogen het bekritiseren…. Op welke manier dan ook. Ik kijk naar mijn toetsten en zie tot mijn verbazing dat ik een A-akkoord heb aangeslagen. Dat kan toch niet. Hoelang ken ik dit stuk al, hoe vaak heb ik het geoefend de laatste dagen. Het zweet breekt me uit. Het had een F moeten zijn.
Voor de niet-kenners: een A is twee hele tonen hoger dan een F. Als je het lied moet zingen dat eigenlijk twee tonen lager ligt, kun je behoorlijk de mist in gaan. Doorgaan?- zal mijn stem dat redden. Stoppen? – dan kan je net zo goed meteen het ravijn in duiken.
Ik besluit te stoppen. Maak een grap in de trant van: ach we hebben een nieuwe pianist.
En ga vol goede moed in F verder. “Zijn naam Joseph Merrick” in F-mineur om precies te zijn. Ze kijken en luisteren aandacht. Gelukkig, dat was op het nippertje.
3
Het is maandag 26 mei 2008. PRESENTATIE van onze nieuwe musical DE ELEPHANTMAN. Alle voorbereidingen zijn getroffen. Jacques d’Ancona doet de gesprekken, de interviews, hij zorgt voor de sfeer. Lars, de schrijver, heeft alles op orde om uitleg te geven over het script. Met een koortje hebben we twee nummers ingestudeerd. En we hebben zelfs een heuse Elephantman. Myra de Jong, actrice, staat op het toneel met een kap over haar hoofd en een mantel om haar schouders. Het lijkt wel of hij er zelf staat. En ik?…. Ik ben alleen maar bloednerveus.
De zaal vult zich met theaterdirecteuren uit alle hoeken van het land. Nog tien minuten en dan gaan we beginnen. Nog even alles doornemen. Volgorde van de nummers. Het koor komt bij het tweede nummer op. Daarna een stukje tekst door Lars etc. etc.
“We hebben aanvang” zegt de hoofdtechnicus in vakjargon. Ik kan niet meer terug.
Het zaallicht gaat uit, het toneel licht op. Ik loop naar de piano en sla het eerste akkoord aan.
2
Zonder enige cent op zak ging ik op zoek. Wie wil met mij dit avontuur aan. Wie wil, zonder enige zekerheid dat er een voorstelling komt, zijn tijd steken in mijn fantasie, mijn droom, mijn gekte om weer een musical te maken. Lars Boom! Ik had eerder met hem de musical “Merlijn en het mysterie van koning Arthur” gemaakt. De samenwerking was geweldig, ondanks dat het hier veel herstelwerkzaamheden betrof. Merlijn was eerst door een ander geschreven, maar dat was geen succes. Lars herschreef en herschreef totdat er een nieuw script lag. De voorstelling was gered.
Nu tijd voor een geheel nieuwe originele musical.
Lars zei meteen JA en in een zeer korte tijd hadden we 5 nummers en een script dat voor 90% klaar was. Zo dachten we.
We houden in het voorjaar van 2008 een presentatie in theater de Speeldoos in Baarn.
1
Na lang nadenken en vooral twijfelen heb ik toch besloten mijn nieuwste project met jou te delen. Het begon ruim tien jaar geleden, na het zien van een televisieshow. Twee mini-kinderen werden door hun moeder gepresenteerd. Zij, 9 jaar oud en hij net 14. Beiden nog geen meter groot. Natuurlijk waren ze schattig, maar wel tentoongesteld. Het was voor mij de bevestiging: the Elephant man moest er komen, niet als film, niet als toneelstuk, maar als musical. Hij heeft alles in zich. Hij is zielig en liefdevol, misvormd en intelligent. Hij wordt misbruikt op vele manieren en door vele mensen van laag tot hoog. Hij fascineert nog altijd de medische wereld en ondanks zijn groteske vormen trekt hij je aan. En ga je, of je wil of niet, van hem houden.
21)
Wat een waanzinnige week hebben we achter de rug. Het begon allemaal vrij rustig. Dinsdag het bed voor Joseph opgehaald. Anders moest hij steeds op de grond slapen. Woensdag een radio-interview met Irene Kuiper, Amsterdam FM. Natuurlijk fijn om over de musical te kunnen vertellen. En dan is het donderdag. Vandaag 6 september geven we voor 4 mensen van musicalsites een presentatie. We oefenen een paar liederen en Treves (Robbert) en Norman ((Jochem) spelen en zingen de openings-scene. Als laatste presenteren we de scene tussen Norman en Joseph (Mathieu). Ook voor de rest van de cast is dit voor het eerst dat zij scenes zien. Best eng, maar ook leuk. Het enthousiasme is groot onder zowel cast als onze gasten. En dat vertaald zich in de stukken die geschreven staan op de diverse musical-sites. Hieronder vind je de linken.
Lucie zit met tranen in haar ogen wanneer Mathieu zijn lied vertolkt. Het is zo een bijzondere en warme groep. Een cadeautje. ‘s Middags gaan we met z’n allen nog wat drinken. Wat een heerlijke dag en als we in deze spirit kunnen werken, belooft het iets moois te worden. Maar laten we niet te hard van stapel lopen. Er is nog een lange weg te gaan.